» Terug naar aanbod

Stilteweekend in de trappistenabdij van Westvleteren

In elke mens leeft er een diep verlangen naar thuis komen in het leven, naar het vinden van zijn/haar plek, naar zijn waar men moet zijn, naar samenvallen met zichzelf. Soms is men zich helder van dit verlangen bewust, maar vaker dient het zich aan onder de vorm van een vaag gemis, een gevoel van heimwee en weemoed dat meetrilt in de diepere lagen van het concrete dagelijkse bezig zijn en dat zich plots, onverwacht en onvoorzien, een weg naar boven en buiten zoekt. Zijn waar men moet zijn, op zijn eigen grond gaan staan: het mag op het eerste zicht een eenvoudige opdracht lijken, maar het is dat voor de meesten van ons allerminst.

Zijn waar men moet zijn, veronderstelt, bijvoorbeeld, dat men naar zichzelf kàn en durft luisteren. Beide activiteiten zijn niet evident: in het leven van de meesten van ons zijn er immers zoveel uiterlijke ‘stemmen’ (in de vorm van verwachtingen, ‘moetens’, angsten, zorgen, …) die ruis zetten en ons verhinderen om onze innerlijke stem te horen. En eens we ze wél horen, vergt het vaak ook nog eens de nodige durf om op die innerlijke stem in te gaan. Kiezen is immers ook verliezen en brengt soms zijn eigen klein of groot verdriet met zich.

Niettemin blijft het verlangen trekken, omdat we voelen (of voorvoelen) dat in het thuiskomen een grote vreugde aangeboord wordt. ‘Als God ons thuis brengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn’, zo gaat een lied uit de katholieke liturgie. Voorbij de concrete christelijke beelden wordt in dit gezang de menselijke ervaring bezongen dat thuiskomen en samenvallen met zichzelf een mens een diepe rust verschaft, die ons niet opsluit in onszelf maar ons paradoxalerwijze net open maakt voor anderen, voor genereuze liefde en een leven dat zich deelt met anderen. Zijn waar we moeten zijn maakt ons leven vruchtbaar, en heilzaam en helend voor anderen.

Wat is mijn plek op deze wereld? Waar moet ik zijn en ben ik thuis? Is er één plek of zijn er meerdere plekken? Wat maakt het mij moeilijk om op mijn plek te gaan staan? Hoe kan ik voorbij de ruis luisteren naar mijn innerlijke stem? Hoe ben ik op mijn plek terecht gekomen? Wat zijn de vruchten van het thuis komen? Maar ook, en niet in het minst: hoe moet het als ik moet gaan staan waar geen plek is om te staan – zoals de bekende koan van Hisamatsu luidt, of, hoe houd ik het uit in den vreemde?

Vertoevend in de gastvrije stilte van de trappistenabdij van Westvleteren houden we een weekend halt bij deze vragen. Aan de hand van meditatieve oefeningen met tekst- en beeldmateriaal verkennen we ze in ons eigen leven. Tegelijk leren we via gerichte oefeningen dichter bij onszelf te komen en blijven, en wisselen we over onze ervaringen uit in kleine groepjes. Het weekend biedt afwisseling tussen persoonlijke verwerkingstijd, gezamenlijke meditatieve oefeningen en uitwisselingsmomenten. Uiteraard is er ook volop tijd voor stilte en kan je meeleven op het ritme van de abdij.

• Wanneer? van vrijdagavond 21 tot en met zondagmiddag 23 september 2018
• Waar? Sint-Sixtusabdij, Donkerstraat 12, 8640 Westvleteren
• Prijs? 150 euro
• Min. aantal deelnemers: 10, max. aantal: 12
• Uiterste datum van inschrijving: 12 september 2018. Wees snel! Er zijn nog slechts twee plaatsen beschikbaar.
• Inschrijven doe je door je aan te melden bij Renilde via renilde.vos@degrondmelodie.be. De inschrijfmodaliteiten worden je dan meegedeeld.

Als een initiatief onvoorzien niet kan doorgaan, krijgt de deelnemer hiervan bericht en wordt het inschrijvingsgeld integraal terugbetaald. Annulatie van een inschrijving door de deelnemer: tot 14 dagen voor het initiatief kost dit 50 euro; nadien wordt het ganse bedrag aangerekend.